تراکنش رمز ارزها چگونه انجام می‌شود؟
تراکنش رمز ارزها
همان‌طور که پیش از این گفتیم، تمام کاربران یا همان گره‌ها به دفتر کل توزیع‌شده دسترسی دارند و هنگام انجام تراکنش رمز ارزها، کاربران می‌توانند آن را مشاهده کنند.
زمانی که می‌خواهید بیت‌کوین را از حساب خود برداشت کنید و برای یکی دیگر از کاربران ارسال کنید، ابتدا باید به سیستم اعلام نمایید که من می‌خواهم 0.5 بیت‌کوین از حسابم کسر شود و به حساب کاربر دیگر 0.5 بیت‌کوین واریز شود. وقتی شما این درخواست را می‌فرستید، همه گره‌ها این درخواست را می‌گیرند و در دفتر کل توزیع‌شده خودشان ثبت می‌کنند. هر گره که این درخواست را دریافت و ثبت کرد، به نود دیگر منتقل می‌کند.
سوالی که باید به آن پاسخ دهیم این است که چگونه آن گره‌ها مطمئن می‌شوند که این درخواست معتبر است؟ این اطمینان از طریق امضای دیجیتال انجام می‌شود. همان‌طور که در قسمت‌های قبلی گفتیم، این امضا با استفاده از کلید خصوصی شخص فرستنده انجام می‌شود. ترکیب امضای دیجیتال و کلید خصوصی، بیت‌کوین را از دانستن نام و مشخصات هویتی فرستنده بی‌نیاز می‌کند.
هر گره، امضای دیجیتال شما را بررسی می‌کند تا از درست و معتبر بودن آن مطمئن شود. البته برای دیدن امضا، اصلاً نیازی به کلید خصوصی شما نیست. سایر نودها با استفاده از کلید عمومی، اعتبارسنجی انجام می‌شود. توجه داشته باشید که علنی شدن کلید عمومی هیچ مشکلی ندارد.
سپس بیت‌کوین از طریق زنجیره تراکنش‌ها، وضعیت گره فرستنده را بررسی می‌کند تا مطمئن شود که مقدار 0.5 بیت‌کوین در حساب شما وجود دارد یا خیر! وقتی شبکه سوابق حساب شما را بررسی کرد و مطمئن شد که چنین مبلغی در حساب شما وجود دارد، تراکنش را وارد مرحله بعدی می‌کند. این اعتبارسنجی‌ها باعث می‌شود هیچ کاربری نتواند بیش از موجودی خود، پول واریز کند.
البته توجه داشته باشید که اگر موجودی شما 2 بیت کوین باشد و بخواهد 0.1 بیت‌کوین به گره دیگری منتقل کنید، شبکه بیت‌کوین ابتدا تمام 2 بیت‌کوین را برمی‌دارد و سپس 1.9 بیت‌کوین به حساب شما برمی‌گرداند که به این فرایند، چنج یا خروجی بازگشتی گفته می‌شود.
هر تراکنش دو جزء ورودی (Input) و خروجی (Output) دارد. برای صدور تراکنش ابتدا باید ورودی مناسبی انتخاب کنید. شخصی که می‌خواهد تراکنش را انجام دهد، باید از تاریخچه تراکنش‌های خود استفاده کند. این تاریخچه در کیف پول کاربر موجود است. در کیف پول‌ها در کنار سوابق کل تراکنش‌ها، تاریخچه‌ای از تراکنش‌های خرج‌نشده وجود دارد که کاربر باید از آنها استفاده کند. این ویژگی مخصوص کیف پول‌های فول نود (Full Node) است.
این مدل کیف پول‌ها، نیاز به فضای کافی برای ذخیره‌سازی تراکنش‌ها دارند. اگر کیف پولی می‌خواهید که فضای زیادی نگیرد، باید از کیف پول لایت نود (Light Node) استفاده کنید که فقط تراکنش‌های خرج‌نشده را ذخیره می‌کند. کیف پول با استفاده از تراکنش‌های خرج‌نشده، موجودی کاربر را بررسی می‌کند و ورودی را برای او می‌سازد.
توجه داشته باشید که وقتی شما یک تراکنش انجام می‌دهید، ورودی به خروجی تبدیل و برای شخص گیرنده ارسال می‌شود و تنها اوست که می‌تواند این خروجی را مشاهده کند و از آن برای تراکنش‌های خودش کمک بگیرد. البته یک خروجی دیگر هم به‌عنوان خروجی بازگشتی یا چنج (باقیمانده حساب) وجود دارد که مجدد در اختیار فرستنده قرار می‌گیرد.
البته یک مقدار دیگر هم در این بین وجود دارد که هزینه یا کارمزد تراکنش است. این کارمزد معمولاً از خروجی بازگشتی کسر می‌شود. کارمزد تراکنش‌ها به ماینرهای رمز ارز (بیت‌کوین) تعلق می‌گیرد.
وقتی یک کاربر، درخواست ارسال بیت‌کوین را امضا و در شبکه بیت‌کوین منتشر کرد. این درخواست از یک نود به نود دیگر منتقل می‌شود تا در نهایت به دست گیرنده می‌رسد و گیرنده با کلید عمومی که در اختیار دارد، متوجه می‌شود که این درخواست با آدرس او امضا شده است و آن را قبول می‌کند.
حالا سوال پیش می‌آید: تراکنش‌ها چگونه در شبکه بیت‌کوین ثبت می‌شود؟ این تراکنش‌ها ابتدا در یک بلاک قرار می‌گیرد و پس از فرایند استخراج یا اصطلاحاً ماینینگ، در شبکه بلاک‌چین ثبت می‌شود.
در قسمت بعدی سریال آموزشی رمز ارزها با مفهوم بلاک و بلاک‌چین آشنا می‌شویم تا بتوانیم خیلی بهتر این مسئله را درک کنیم. در صورتی که تمایل دارید با این مفاهیم آشنا شوید، در قسمت بعدی سریال آموزشی با ما همراه شوید.